“Jullie zijn precies op tijd. Tien minuten geleden stond de rij nog tot daar”, de vriendelijke man met bril wijst naar de andere kant van het plein bij het gymzaaltje in onze buurt. “Jullie mogen gelijk doorlopen.”
We doen onze mondkapjes voor en gaan naar binnen. Er is weinig licht in deze kleine sporthal. De lucht is enigszins bedompt. Linoleum en zweetvoeten, de geur van democratie. Wanneer kom ik eigenlijk nog in gymzalen? Alleen tijdens verkiezingen, bedenk ik me.
Aan het plafond hangen ringen, klimrekken tegen de muren. Ze zijn ook allemaal hetzelfde eigenlijk, die sportlokalen. Verspreid over de zaal zitten stembureauleden aan tafels met plexiglazen schermen of aan hoge tafels naast containers (je schijnt trouwens 250 euro te krijgen voor een dagje stembureau, maar dat terzijde).
“Als het zo blijft gaan, ben ik dik tevreden.” Een forse vijftiger wandelt met handen in zijn zakken en borst vooruit door de zaal. Ik vermoed de voorzitter van dit stembureau. “Zijn er al exit polls?”, vraagt hij op luide toon aan niemand in het bijzonder. Hij krijgt geen reactie, maar dat geeft niet want hij begint zelf al hard te lachen. Zo te horen is hij een regelmatige roker.
Een medewerker bestudeert mijn stempas en rijbewijs onder een bureaulampje en kijkt me daarna met licht samengeknepen ogen aan. Even ben ik bang dat er iets niet klopt, maar ik mag door naar het hokje.
Voor mijn werk ben ik veel met de verkiezingen bezig geweest, ik heb zelfs de doorrekeningen van het CPB bestudeerd. Toch heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik genoeg weet om de juiste beslissing te kunnen maken.
Klimaat, huizenmarkt, economie, zorg, onderwijs, marktwerking, minimumloon, corona, het schiet allemaal door mijn hoofd terwijl mijn hand richting een vakje gaat. Korte termijn, lange termijn, middellange termijn, toeslagenaffaire, Prins Bernhardbelasting, Snoetje en Pluisjewet. Ik begin te zweten. Wat zeg ik tegen mensen als ze vragen waarom ik op deze partij heb gestemd? Welke coalitie komt er straks? Wat gaat er gebeuren als ze gaan onderhandelen? Wat voor gevolgen gaat dit hebben? Wat als we allemaal naar de verdoemenis gaan? Wat, wat, wat, waaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
In blinde paniek ren ik het stembureau uit. Niet achterom kijken. Ik blijf rennen en rennen en stop pas kilometers verderop. Hijgend sta ik naast een boom met een rood potlood in mijn hand, als ik langzaam weer tot bedaren kom. Rustig. Ik heb gestemd. Het zit er weer op.
