De eerste sneeuw van deze winter. Het begon vanmiddag met wat natte sneeuw en je hoopt dan dat het blijft liggen. Gestaag ontstaat er een laagje. Heerlijk naar buiten kijken is dat. Rond een uur of zes ligt er een behoorlijk pak.
Tijd voor een wandeling door de wijk. Het is koud en al bijna helemaal donker. De sneeuw weerkaatst wat van het gele licht dat schijnt uit huizen waar tafels worden gedekt voor het avondeten.
Een moeder trekt een slee voort met daarop twee kinderen die zwijgend achter elkaar zitten. Er zijn meer kinderen buiten en ook vaders vermaken zich. Eentje gooit een sneeuwbal tegen een ruit van een huis.
Het doffe geluid doet me denken aan vroeger. Stevige sneeuwbalgevechten tegen de iets oudere jongens. Lang kneden en je kreeg een ijsbal. Soms belandden die tegen een huis. Als de bewoner naar buiten kwam om ons weg te jagen was dat winst.
Na papa doet dochter met wit mutsje met twee bolletjes erop ook een poging. Haar sneeuwbal belandt op de neuzen van haar laarzen. Ze kijkt naar haar laarzen alsof ze niet begrijpt wat er mis is gegaan. Een kleine sneeuwpop staat voor een deur, de wortel als neus is langer dan de pop zelf, twee zwarte olijven vormen de ogen. Op een autoruit staat ‘2021’ geschreven.
Een jongen slaat met een handdoek getergd de sneeuw van zijn scooter. Niet voor iedereen is sneeuw een bron van vertier, zeker niet voor tieners met een scooter. Zoals ook voor het meisje dat iets verderop haar brommer probeert te starten. De tweewieler weigert kuchend. Ze vloekt.
Een vrouw klopt haar schoenen af tegen de muur en opent de voordeur van haar huis. Het is koud. Tijd om naar binnen te gaan.
