Het Smakkelaarsveld is – anders dan de gezellige naam doet vermoeden – een soort zure appel waar je doorheen moet bijten voor je vanuit Utrecht-West in de binnenstad bent. Eeuwen terug was het een binnenhaven waar schepen vol handelswaar aanlegden, tegenwoordig is het een rommelige en chaotische bouwput.

Het begint eigenlijk al bij de Leidseveertunnel, vol met vergeelde posters van verkiezingen en festivals lang geleden. Ze zitten onder de graffiti of schijt van duiven die van de tunnel hun uitvalsbasis hebben gemaakt en vaak vlak over je hoofd scheren als je er doorheen loopt.

Uit de tunnel gekomen zie je links de Smakkelaarsburcht, een verlaten ogend gebouw uit vaalgele bakstenen opgetrokken.… Lees verder

Het is druk in de binnenstad deze zaterdag. Nou ja, druk… drukker dan de afgelopen tijd in ieder geval. Mensen staan in de rij bij kraampjes voor een Vietnamese loempia of een Broodje Mario, jongeren zitten langs de gracht in de zon met een zak van de McDonald’s.

Uit een horecazaak klinkt technomuziek, bij de mobiele bar voor de ingang kun je koffie voor onderweg halen of een flesje bier. Stelletjes slenteren rond met tasjes van kledingwinkels, want er mag gewinkeld worden op afspraak. Corona heeft het consumentisme niet gedood.

En ook het toerisme niet. Ik hoor veel Spaans om me heen en een man vraagt me in Engels met een dik Indiaas accent waar het centraal station is.… Lees verder

“Jullie zijn precies op tijd. Tien minuten geleden stond de rij nog tot daar”, de vriendelijke man met bril wijst naar de andere kant van het plein bij het gymzaaltje in onze buurt. “Jullie mogen gelijk doorlopen.”

We doen onze mondkapjes voor en gaan naar binnen. Er is weinig licht in deze kleine sporthal. De lucht is enigszins bedompt. Linoleum en zweetvoeten, de geur van democratie. Wanneer kom ik eigenlijk nog in gymzalen? Alleen tijdens verkiezingen, bedenk ik me.

Aan het plafond hangen ringen, klimrekken tegen de muren. Ze zijn ook allemaal hetzelfde eigenlijk, die sportlokalen. Verspreid over de zaal zitten stembureauleden aan tafels met plexiglazen schermen of aan hoge tafels naast containers (je schijnt trouwens 250 euro te krijgen voor een dagje stembureau, maar dat terzijde).… Lees verder

Misschien wel de mooiste dinsdagmiddag van het jaar. Het is vroeg lente. Een week geleden schaatsten mensen nog op de vijver in Park Oog in Al, nu – zo’n 30 graden warmer – liggen ze langs dezelfde waterkant op kleedjes. Vogels fluiten, kinderen rennen gillend achter elkaar aan, bijna alle bankjes zijn bezet.

Het park heeft iets weg van een circusterrein. Een meisje heeft tussen twee bomen een kabel gespannen en probeert naar de overkant te lopen. Ze komt steeds tot de helft. Iets verderop zijn een man en een vrouw aan het jongleren, drie kleurige ballen elk. Naast hen gooien twee meisjes een frisbee over, daarachter een groepje dat in strakke sportkleren oefeningen doet.… Lees verder

Ook op het water bij het Muntgebouw kon geschaatst worden dit weekend. Ik fietste er gisteren toevallig langs en stopte op de Muntbrug voor een foto, net als veel andere mensen. Het was een bijzonder gezicht, al die schaatsers op die bevroren vaarweg. In de bijna vier jaar dat ik in Utrecht woon had ik dat nog niet gezien. En zoveel mensen bij elkaar, ook dat was lang geleden. Ik voelde een soort enthousiasme opkomen en besloot te gaan kijken.

Op de Muntsluisbrug staan tientallen fietsen geparkeerd. Mensen klimmen over de reling om op de kade te komen, zich met één hand vasthoudend aan de paal met het bordje ‘verboden toegang voor onbevoegden’.… Lees verder

Op mooie avonden is het Griftpark een verzameling van sporters, barbecuende blowers, ouders met kinderwagens, daklozen en meerkoeten. Op waterkoude avonden als deze zijn er slechts nog een paar sporters over, wat tieners die verveeld rondhangen bij de skatebaan en een forse vrouw die moeizaam voortbewegend haar hondje uitlaat.

De heuvel is wat sporters naar dit park trekt. Je kunt er tegenop rennen, weer naar beneden, eromheen, weer omhoog. Bovenop de heuvel heb je mooi uitzicht op de stad. Op deze stille avond in het vroegdonker, kijkend naar al die lichten, uitpuffend met je handen in je zij, kun je even het gevoel krijgen dat je aan de zijlijn van het leven staat.… Lees verder

Over een half uur gaat de eerste avondklok in, dus als ik nog naar de supermarkt wil moet ik dat nu doen. Ik loop via de Vleutenseweg naar de Albert Heijn aan het Moskeeplein. Op straat is het niet rustiger of drukker dan normaal. Bussen, auto’s, scooters, fietsers en wandelaars bewegen langs elkaar heen op weg naar hun bestemming. De Vleutenseweg is een straat waar de meeste mensen alleen komen omdat ze ergens anders moeten zijn.

De Albert Heijn maakt een uitgebluste indruk deze zaterdagavond, zo’n tien minuten voor de vervroegde sluitingstijd. Lege schappen, alsof er een plundering heeft plaatsgevonden. Twee meisjes van de servicebalie kletsen over rookpauzes terwijl ze plichtmatig prullenbakken afnemen met gele vaatdoekjes.… Lees verder