De deurbel gaat. Ik schrik wakker. Wie belt er nou in godsnaam op dit tijdstip aan? Hoe laat is het eigenlijk? Oh, half twee ’s middags. Ik stap uit bed en trek de eerste de beste broek aan die ik kan vinden. Als een pasgeboren kalf zwalk ik de woonkamer van ons appartement binnen, waar logee R. intussen ook al grommend wakker is geworden. Ik pak de hoorn van de intercom. ‘Hallo?’ ‘Hey’, zegt een vrouwenstem. De bovenbuurvrouw. ‘De deur wil niet open.’
Terwijl ik een trainingsvest aantrek loop ik de trap af naar de voordeur. Halverwege moet ik even de leuning vastpakken om mijn evenwicht te bewaren. Ik buk en kijk door de postgleuf naar buiten. ‘Hoi.’ De buurvrouw bukt ook. ‘Hoi, gelukkig nieuwjaar hè’. ‘Ja, jij ook.’ ‘Maak ik jullie wakker?’ ‘Nee hoor.’ Ik probeer de deur open te krijgen, maar het slot is stuk. ‘Wacht, ik haal even een schroevendraaier.’
Als ik een paar minuten later met een schroevendraaier weer beneden ben, besef ik dat ik geen idee heb wat ik moet doen. Ik wrik een beetje tussen de deur en de deurpost en draai wat schroefjes van het deurbeslag los. Dit alles zonder resultaat. Het bonkt achter mijn ogen. Te veel inspanning voor mijn huidige toestand. Ik ben ten einde raad.
‘Zal ik een slotenmaker bellen?’, vraagt de bovenbuurvrouw. Briljant.
Ik ga boven op de bank hangen met mijn vriendin, die inmiddels ook wakker is. R. dommelt weer in op het luchtbed en begint resoluut te snurken. Ik kijk de kamer rond. Flessen champagne en bier op tafel en op de grond, half opgegeten oliebollen, stoelen overal. Flarden van afgelopen nacht schieten door mijn hoofd. Het was een goed feest. Anders dan andere jaren – in kleiner gezelschap en thuis – maar zeker goed.
Ik haal een keer diep adem. 2021 is begonnen, ligt aan onze voeten als een jonge pup, kwispelend en verwachtingsvol omhoogkijkend. Nee, wat lul ik, eigenlijk is het nog gewoon diezelfde oude hond die daar onverschillig winden ligt te laten. Toch gaat het vanaf hier alleen maar beter worden. Ik voel het.
