‘Have you seen my cat?’

Een vrouw die een paar huizen naast ons woont is haar kat kwijt. Een aantal dagen geleden belde ze aan.

‘Have you seen my cat?’, vroeg ze met trillende stem. Haar blonde haar was nat van de regen, waarschijnlijk was ze al een tijdje aan het zoeken. 

‘What does he look like?’, vroeg mijn vriendin.

‘He is white and has a black dot on his nose. I hate to say it, but he looks a bit like Hitler.’ Mijn vriendin beloofde uit te zullen kijken naar een Hitler-achtige kat. Met hangende schouders liep de jonge vrouw (ik schat haar ergens in de twintig) door naar het volgende huis. Achter haar raasden de auto’s voorbij over de drukke weg.

Ik dacht aan vroeger. Wij hadden thuis ook katten en dan was er weleens plots eentje verdwenen. Weggelopen, zeiden m’n ouders dan, helaas doen katten dat nou eenmaal soms.

Ik had het met het meisje te doen. Misschien is ze een buitenlandse student, bedacht ik, die in een krappe kamer woont met verder alleen haar kat. Haar steun en toeverlaat, die ’s avonds op haar schoot komt liggen en… oh, volgens mijn vriendin woont ze samen. Nou ja, maakt ook niet uit. Fan van katten is ze in ieder geval, want uit het folie op haar raam is de vorm van een kattenhoofd gesneden.

En nu was haar huisdier ineens weg, een binnenkat die besloten had de wijde wereld in te trekken om redenen die alleen hijzelf kent. Misschien zat hij er al een tijdje over na te denken, misschien bracht een voorbijlopende poes hem het hoofd op hol en was het meer een impulsieve actie.

Hoe dan ook heeft zijn eigenaar de hoop op zijn terugkeer nog niet opgegeven. Omdat er geen kattenluik in haar voordeur zit, heeft ze een soort hokje voor het dier gemaakt. Voor haar huis staat nu een kartonnen doos van de Xenos, waarvan de voorkant open is geknipt. In de doos staat een bakje met brokjes en er ligt een dekentje klaar. Door de regen is het dak van het hokje ingezakt. De brokjes, onaangeroerd, zijn inmiddels aan elkaar geklonterd. 

Ik stel mij voor hoe de vrouw elke ochtend bij het hokje kijkt. Ze hurkt, even is er hoop, maar de doos is leeg. Ze zucht een keer en staat weer op, achter haar razen de auto’s voorbij over de drukke weg.

Mailtje krijgen bij een nieuwe post?

Mocht je mijn stukjes leuk vinden: ik kan je ook een mailtje sturen als ik iets nieuws heb geplaatst. Vul hieronder je naam en mailadres in, klik op de link in de bevestigingsmail en je krijgt in het vervolg een seintje.




Is uiteraard gratis en je kan je op elk moment weer uitschrijven.

Door Mark Voortman

Op mijn blog schrijf ik vooral over plekken en mensen in Utrecht. De bedoeling is dat zo geleidelijk een portret van de stad ontstaat. In het dagelijks leven ben ik redacteur bij de NOS.

2 reacties

  1. Wat een mooi verhaaltje Mark. Best een beetje droevig ook.

    Groetjes, Miets

Reacties zijn gesloten.