Een fietser haalt me in als ik over de Muntsluisbrug loop. De man gaat zo langzaam op zijn oude racefiets dat-ie om zou kunnen vallen. Ik denk dat hij ergens in de vijftig is. Hij draagt wandelschoenen, een strakke fietsbroek en een versleten legerjack. Onder een smoezelig mutsje komen lange, plakkerige slierten haar vandaan.
De man stopt langs de railing. Hij haalt zijn neus flink op, om vervolgens luid grommend zijn keel te schrapen. Hij tuft een flinke, witte klodder spuug naast zich op de grond. Blijkbaar is dit voor de duiven die zich bij de brug ophouden een teken. Met z’n allen, een stuk of twintig, duiken ze op de klodder spuug af. Ik moet opzij springen om niet geraakt te worden.
Duiven. Ik denk aan een artikel dat ik onlangs las bij RTV Utrecht. Om een beter beeld te krijgen van de stadsduif gaat de Universiteit Utrecht onderzoek doen naar de dieren. De onderzoeker hoopt stiekem dat het leidt tot een beter imago voor ‘de vliegende rat’. In een film van Woody Allen uit de jaren tachtig werden de dieren voor het eerst zo genoemd, terwijl ze daarvoor juist vaak een symbool van vrede en liefde waren. Nog steeds verdeelt de duif de mensheid: sommigen ergeren zich aan hun alom aanwezige schijt, anderen voeren ze (zoals de man bij de brug. Soort van).
Zelf sta ik er een beetje dubbel in. Aan de ene kant denk ik: lekker bezig duif, jullie vliegen de halve wereld over om bij thuiskomst op precies hetzelfde stokje weer te landen. Een instinct waar zelfs een dronkenman in een vreemde stad nauwelijks aan kan tippen. Hulde. Het zijn slimme dieren, waar rijkaards grof geld voor neertellen op veilingen. Echt waar: de Belgische duif New Kim is vorig jaar voor 1,6 miljoen euro gekocht door een Chinees die anoniem wilde blijven. New Kim mag er ook zeker zijn: gezond glimmende veren, prachtige kleurstelling en een trotse houding.
Aan de andere kant, of misschien wel juist door die potentie, denk ik vaak: kom op duif, doe eens een beetje je best. Dan zie ik in de stad zo’n lelijke, afgetakelde duif half kreupel achter een vrouwtje aan huppelen terwijl z’n hele kop zo op en neer gaat, en dan zou ik willen schreeuwen: kijk naar jezelf man, heb je geen zelfrespect? Maar dat zou raar zijn, dus ik hou me in.
En dat lange wachten voordat ze wegvliegen als je met de auto komt aanrijden. Waar slaat dat eigenlijk op? Zijn jullie echt zo traag van begrip? Is het luiheid? Zitten jullie gewoon te fucken? Want ik denk op een gegeven moment dat ik moet gaan remmen, ik heb geen zin in duif in m’n grille. En dan vliegen jullie op het laatste moment ineens weg. Why?
Het kan natuurlijk ook dat duiven enorme thrillseekers zijn. Dat ze een wedstrijdje doen wie het langst kan blijven zitten. En dan in de lucht tegen elkaar zeggen: woehoe fuck ja dat was lekker!
Laat ze dat ook maar eens onderzoeken. Einde bericht.
Het is een hilarisch stukje. Erg grappig!!
Bedankt!