Categorie: Geen categorie

Bij ons in de straat staat momenteel een ijzeren container vol huispuin. Een gele, van Hartog Containers in Amersfoort. Op de zijkant heeft iemand iets met rode verf geschreven, ik kan niet lezen wat er staat. In de bak liggen restanten van een wastafel, een dubbelgevouwen matras, halve muurtegels.

Zo nu en doen stopt er een voorbijganger bij de container om te kijken of er nog iets bruikbaars in zit, als bij een kraampje op een rommelmarkt. Meestal zijn het een paar vluchtige blikken en dan weer door, maar gisteren parkeerde een man zijn fiets bij de container om eens uitgebreid tussen het puin te neuzen.… Lees verder

Het is een lome zomerochtend en in de kapsalon aan de Kanaalstraat maakt niemand zich deze woensdag druk. De oudste van de twee Turkse broers die deze zaak runnen – eind twintig en begin dertig schat ik ze – is bezig met een klant. Hij scheert nonchalant zijn baardlijn strak. De jongere broer, hip rond brilletje, hangt bij de kassa en kijkt op zijn telefoon. Er klinkt ontspannen Franstalige rapmuziek met een flinke dosis stemvervorming.

Kapsalon, schreef ik, maar eigenlijk is het een barbershop, wat in grote lijnen inhoudt dat er vooral mannen met baarden komen en dat er dierenschedels met hoorns aan de muren hangen.… Lees verder

Dat winkelcentrum De Klop ooit een bruisende plek in Overvecht-Noord moet zijn geweest, vraagt veel van je inbeeldingsvermogen. Lang geleden zullen ondernemers er verwachtingsvol hun eerste zaak hebben geopend, maar van veel bedrijvigheid is vandaag de dag weinig sprake meer. De Klop is als een uitgebluste werknemer die nauwelijks meer functioneert maar daar niet op aangesproken wordt omdat hij toch bijna met pensioen gaat.

De meest in het oog springende winkel is de Lidl, die er veruit het meest netjes en modern uitziet. Dat zegt veel.

Naast de Lidl ligt een parkeerplaats met daaromheen winkels waarvan je lastig kunt zien of ze open zijn.… Lees verder

De vele tegels en bakstenen in Ondiep absorberen de warmte, waardoor de lucht aan het einde van de straat een beetje trilt. Een scootmobiel komt de hoek om gescheurd. Een oude man met een grote witte cowboyhoed op groet met een hoofdknikje. Uit de boxen op zijn voertuig klinkt luid radioreclame. Spaar voor de juichcape. Het EK moet aan de man gebracht worden.

De gezapige oefenwedstrijd van gisteren zal de oranjekoorts niet meteen hoger hebben gemaakt. Het is zeven jaar geleden dat we voor het laatst aan een eindtoernooi meededen en ik kan me niet meer precies herinneren hoe het eerder altijd was, een week van tevoren, maar voor mijn gevoel leeft het allemaal wat minder dan andere jaren.… Lees verder

Een fietser haalt me in als ik over de Muntsluisbrug loop. De man gaat zo langzaam op zijn oude racefiets dat-ie om zou kunnen vallen. Ik denk dat hij ergens in de vijftig is. Hij draagt wandelschoenen, een strakke fietsbroek en een versleten legerjack. Onder een smoezelig mutsje komen lange, plakkerige slierten haar vandaan.

De man stopt langs de railing. Hij haalt zijn neus flink op, om vervolgens luid grommend zijn keel te schrapen. Hij tuft een flinke, witte klodder spuug naast zich op de grond. Blijkbaar is dit voor de duiven die zich bij de brug ophouden een teken. Met z’n allen, een stuk of twintig, duiken ze op de klodder spuug af.… Lees verder

In Hoograven, net voorbij het hippe Rotsoord, zit sinds jaar en dag Café Engelenburgh. Begin jaren tachtig was het een drukte van jewelste in de bruine kroeg. Werklozen stonden al vroeg op de stoep voor hun eerste biertje, tussen de middag aten werklui hun uitsmijter bij de sigarettenautomaat omdat alle tafels bezet waren en ‘s nacht gingen studenten door tot het weer licht werd. Dertig vaten bier per week gingen er doorheen.

Uitbater: Joop van Maurik, oud-verwarmingsmonteur maar vooral -voetballer en publiekslieveling van FC Utrecht. Een keiharde spits die in de jaren zeventig met zijn twee meter en ruim honderd kilo gevreesd werd door verdedigers als Johan Derksen en Rinus Israel en keeper Piet Schrijvers.… Lees verder

Een vrouw die een paar huizen naast ons woont is haar kat kwijt. Een aantal dagen geleden belde ze aan.

‘Have you seen my cat?’, vroeg ze met trillende stem. Haar blonde haar was nat van de regen, waarschijnlijk was ze al een tijdje aan het zoeken. 

‘What does he look like?’, vroeg mijn vriendin.

‘He is white and has a black dot on his nose. I hate to say it, but he looks a bit like Hitler.’ Mijn vriendin beloofde uit te zullen kijken naar een Hitler-achtige kat. Met hangende schouders liep de jonge vrouw (ik schat haar ergens in de twintig) door naar het volgende huis.… Lees verder

We maken de laatste tijd niet veel mee, maar deze week gebeurde er eindelijk weer iets. De buurtwinkel aan de overkant van de straat kreeg een nieuwe naamsticker! Ja ja. Een man met een ladder plakte de sticker op het bord boven de winkelruiten en stukje voor stukje kregen we te zien wat erop stond.

De oude sticker was ook wel aan vervanging toe, want hij liet los en was niet meer van deze tijd: gewoon een wit vlak met blauwe letters.

Op de nieuwe sticker had duidelijk een vormgever z’n best gedaan. Een blauwe achtergrond met daarop in zwarte letters ‘Buurtwinkel’ en in rode letters ‘Nieuw Engeland’.… Lees verder